Przez cały piątek w Brunate trwała narada papieżycy Joanny II ze 133 kardynałkami z całego świata. Spotkanie to poprzedziło sobotni konsystorz, podczas którego Matka Święta wręczy insygnia kardynalskie 22 nominatkom. Nie poinformowano, czy w trakcie dyskusji poruszono szeroko nagłośnione przez prasę kwestie konfliktów w Kościele, m.in. dopuszczenia mężczyzn do godności kardynalskiej. Na naradę przybyła ponad połowa ze wszystkich 213 kardynałek. Innym przyjazd do Brunate uniemożliwił przede wszystkim wiek i stan zdrowia. Z Polski przybyły m.in. kardynałki Małgorzata Danicka i Antonina Kowalska. 

To oczywiście jedynie wytwór mojej wyobraźni. Ale ten komunikat mógłby być prawdziwy, gdyby czujność mediolańskiej Inkwizycji w XIII wieku była nieco mniejsza.

Obraz w Brunate

Wysoko nad jeziorem Como w Lombardii wznosi się maleńka,  urocza wioska Brunate. Na przełomie XIX i XX wieku cieszyła się ona wielką popularnością wśród alpinistów. Mieszkało w niej zaledwie 500 osób. Idziemy do barokowego kościoła  św. Andrzeja, którego fasada wznosi się przy głównym placu. Wewnątrz jego murów znajduje się kryształowy relikwiarz zawierający szczątki błogosławionej Magdaleny Albrizzi. Ta przeorysza klasztoru augustianek pochodziła z Brunate i zmarła w 1465 roku. Beatyfikowano ją w roku 1907. W świątyni można podziwiać jej portret w habicie z krucyfiksem. Nie ona jednak jest główną bohaterką naszej opowieści (choć jeszcze odegra w niej swoją rolę), więc idziemy dalej do ściany północnej. Stajemy przed obrazem pochodzącym z około 1450 roku. Widzimy na nim trzy postaci: dwie kobiety i jednego mężczyznę. Przedstawia świętą Wilhelminę udzielającą swojego błogosławieństwa klęczącej zakonnicy. Mężczyzna stoi jakby na drugim planie i czeka na swoją kolej. Większość historyków widzi w nich właśnie Magdalenę Albrizzi i jej kuzyna Piotra, odnowicieli kościoła. Amerykańska profesorka Barbara J. Newman, latynistka, literaturoznawczymi i religioznawczymi, twierdzi, że nie jest to tak proste i prawda może wyglądać całkiem inaczej.